Mijn naam is Linsey (1987). In de herfst van 2014 werd ik voor het eerst moeder van een gezonde dochter, Sharaï.

Deze eerste zwangerschap was bij mij - in meerdere opzichten - niet vanzelfsprekend. Na vele onderzoeken en vruchtbaarheidsbehandelingen raakte ik na drie lange jaren eindelijk in verwachting van mijn kleine meid. De eerste twaalf weken vlogen voorbij en ik kon er eigenlijk alleen maar van genieten. Ook van de misselijkheid en de extreme vermoeidheid ;-)

Maar in de dertiende week van mijn zwangerschap verloor ik plotseling bloed. Heel veel bloed. Een gevoelige baarmoedermond of een laaghangende placenta. De oorzaak bleef een beetje in het midden. Ik moest het vooral rustig aan doen, en ik kreeg wat extra controles. Gelukkig voelde ik mijn dochter met 16 weken zwangerschap al druk bewegen, wat rust en vertrouwen gaf voor de toekomst. Uiteindelijk stopte het bloeden met 30 weken spontaan en ben ik na een voldragen zwangerschap van 41 weken bevallen van Sharaï. 

Een grote wens

Na een aantal jaar begint het opnieuw te kriebelen. Een kindje van ons samen. Een broertje of zusje voor Sharaï. Maar helaas moeten we nog even geduld hebben. In 2020 blijken mijn uitstrijkjes onrustig. Er wordt een biopt afgenomen en vervolgens onderga ik in april 2021 een lysexcisie. Maar dan krijgen we eindelijk groen licht en mogen we het gaan proberen. 

Vrij spontaan en toch een beetje onverwachts raak ik in augustus 2021 in verwachting. De dag van de zwangerschapstest is het moment dat je een toekomst begint te vormen. Ik plan mijn eerste afspraak bij de verloskundige en ik download de zogenaamde 'groei-apps' op mijn telefoon. Hoewel we superblij zijn, durf ik de zwangerschap nog met niemand te delen. Laten we eerst die allereerste echo maar eens afwachten...

Helaas komt het nooit zo ver. Na een zwangerschap van 6 weken besluit mijn lichaam het vruchtje af te stoten. De miskraam duurt een aantal dagen en dan is het plotseling klaar. Mijn baarmoeder is weer helemaal schoon en na mijn eerstvolgende menstruatie mogen we het weer proberen. 

De wens wordt groter

En hoewel het verdriet nog vers is, lijkt de wens groter dan ooit. Met een zeer onregelmatige cyclus kan ik het niet uitstaan dat ik mijn vruchtbare dagen niet kan bepalen. Ik moet het eigenlijk loslaten. Maar hoe laat ik los wat zo verdomd dichtbij was?

In februari gaan we met het gezin op Wintersport. Een geweldige tijd met veel sneeuw, lekker eten en even helemaal niets. Ik ontspan en ik geniet van mijn kleine meid die voor het eerst op haar snowboard staat.

Wat ik op dat moment nog niet durf te hopen, gebeurt! Ik raak tijdens de vakantie in verwachting van een nieuw wondertje. Op 15 maart 2022 heb ik een positieve zwangerschapstest in handen. We zijn superblij, maar stiekem vind ik het nu zo ontzettend spannend. Heel blij ben ik dan ook als de eerste zes weken erop zitten en we een kloppend hartje zien op de echo.

Ook deze zwangerschap gaat weer gepaard met regelmatig bloedverlies en vanaf 12 weken komen daar ook nog vervelende krampen bij. Ik moet het inmiddels uit mijn tenen halen, maar ik probeer positief te blijven. Tot de krampen zich ontwikkelen tot serieuze weeën en op donderdag 19 mei mijn vliezen breken... Na een zwangerschap van 14 weken worden we in de lente van 2022 ouders van onze prachtige zoon, Tom.