Op eigen kracht 

'Vandaag hebben we ons huisje gebouwd.' We liggen samen in bed als ik de woorden één voor één over mijn lippen laat glijden. 

Tim ligt met zijn borst tegen mijn rug en trekt me nog iets dichter tegen zich aan; 'Ik ben zo ongelooflijk trots op je.' Met zijn handen op mijn platte buik laat ik mijn gedachtes voorzichtig toe en overdenk ik de afgelopen weken.

Vroeger kon ik me er suf aan ergeren als het leven vergeleken werd met een rollercoaster. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik de uitdrukking nietszeggend vond of dat ik al jeuk kreeg bij het horen van alweer een hip Engels woord. 

Misschien heel kort door de bocht, maar ik dacht altijd; als je dan in een achtbaan zit - nota bene tegen je zin in - dan stap je toch uit?! Hooguit drie loopings en een vrije val. Dat overleeft iedereen wel. En dat klopt. Je overleeft het, maar daar is denk ik ook alles wel mee gezegd. 

Op het moment dat Tom in mijn handen werd geboren, ben ik gaan gillen. Oerkreten vanuit het binnenste van mijn ziel. Minuten lang tot het kippenvel centimeters dik op mijn armen stond. Ik wilde naar hem kijken, maar ik kon het niet. En toch deed ik het.

Vanaf het moment dat ik zijn prachtige lijfje vredig in mijn handen zag liggen, wist ik dat dit 'stukje' nooit meer zou helen. En hoewel het voelt alsof de wereld stopt met draaien, we niet stil staan maar door moeten. Je simpelweg niet uit kan stappen, zoals ik altijd dacht. 

Een tijd lang, heb ik me daar aan over kunnen geven. En heb ik de rauwe pijn en het verdriet kunnen doorstaan. Voor mij was het belangrijk dat de mensen om me heen hier begrip voor hadden, er geen verwachtingen waren naar mij toe. Wat ik eigenlijk vroeg; laat me alleen met al mijn verdriet en dan kom ik er wel. 

Was het makkelijk? Nee, absoluut niet. Voor mij niet, maar vast ook niet voor alle lieve mensen om me heen die mij het liefst van alles uit deze put van ellende trokken en mee wilden nemen voor afleiding.

'Blijf je er niet te lang in hangen?' 'Onder de mensen zijn, gaat je vast goed doen...' 'Misschien moet je het gewoon proberen en je er even overheen zetten.' Een handjevol uitspraken - hoe goed bedoeld ook - die mij lieten wankelen. Waarbij het ongelooflijk veel energie kostte om me te blijven richten op mijn eigen pad. In mijn ogen; het enige pad. Mijn rouwproces. 

Soms kon ik vanuit het niets ontploffen. Schelden en met deuren gooien. Keihard als het moest. Een chaos aan hormonen, maar het voelde laf om die de schuld te geven. Hormonen of niet, ik moest door. Ik wilde door. En ik ging door. Soms met een stap vooruit en twee kleine stapjes terug. Waardoor het soms voelde alsof ik stil bleef staan...

Maar als ik dan nu zie, waar ik sta, dan heb ik een serieuze berg beklommen. Helemaal op eigen kracht. Door grenzen aan te geven en hulp te accepteren. En steeds opnieuw terug te gaan naar wat voor mij zo belangrijk is.