Dé bekende achtbaan

Ik heb het idee alsof ik al twee weken in een achtbaan zit. Volledig tegen mijn zin in. Een achtbaan met verschrikkelijk veel loopings en hier en daar een vrije val. Gek word ik er van. 

Vandaag zit ik op dag 15 na de hysteroscopie. Het zogenaamde 'kijkje in de baarmoeder,' waarbij de gynaecoloog het laatste stukje weefsel van mijn zwangerschap heeft verwijderd. Mijn baarmoeder is nu echt leeg. Hartverscheurend leeg. 

Begrijp me niet verkeerd... Ik ben echt heel blij dat de artsen het laatste stukje hebben kunnen verwijderen en mijn buik nu kan herstellen van een pittige tijd. Maar het was, emotioneel gezien, ook wel het laatste tastbare stukje van de periode die zo bijzonder had kunnen zijn. Had moeten zijn.

'Het herstel na de hysteroscopie zal soepel verlopen. Ik verwacht hierbij geen bijzonderheden.' Ik hoor het de arts nog zeggen. En natuurlijk is het begrijpelijk dat ieder lichaam op een eigen manier zal herstellen. De een zal wat langer bloeden dan de ander. En ook de mate van pijn zal van vrouw tot vrouw verschillen. En dat is oké. 

Ik had me voorbereid op de pijn, die gelukkig volledig in het niet viel bij mijn verwachtingen. En het bloeden... tjah dat duurde wat langer dan de beloofde week. Het zorgde bij mij voor de nodige frustraties met onze vakantie in het vooruitzicht, maar ook dat was met de onvoorwaardelijke steun te overzien... dankjewel Tim. 

Alleen de emotionele pijn. De pijn die een dag na de ingreep kwam opzetten, totaal onverwachts... De pijn die mij verscheurde. Iedere keer opnieuw. Daar had niemand me op voorbereid. 

Plotseling voel ik me mijlenver verwijderd van die vrouw die drie weken geleden nog een reis maakte naar Frankrijk. Helemaal alleen met de trein. Het frustreert me en het benauwd me. Moet ik dan die 'weg' weer afleggen om opnieuw daar te kunnen komen? Ben ik echt weer zoveel stappen terug?

Momenteel zijn we op vakantie in Italië. De lichte pijn is weg en het bloeden is gestopt. Ook het weefsel blijkt niet afwijkend en dus zijn we klaar. Klaar met de onderzoeken en klaar met de eventuele vervolgstappen. Zodra wij er 'klaar' voor zijn, mogen we voorzichtig gaan kijken naar de toekomst. Fantastisch nieuws en tijd om te genieten. Maar waarom lukt dat dan nog niet?

Omdat je een kindje bent verloren, lieve Lin. Jouw kindje. Het jongetje wat nog minimaal 24 weken in jouw buik had moeten groeien. Een kindje zo gewenst. Zo vurig gewenst. 

Het genieten gaat simpelweg niet op commando. Ook niet op vakantie waar de zon schijnt en iedereen vrolijk is. De genietmomentjes ontstaan plotseling, net zoals de tranen en het intense gemis. De controle is er nog niet, maar ooit zal dat weer komen.

En dan... Dan pak ik misschien wel weer die trein. Maak ik weer plannen en durf ik langzaam aan te dromen. Kleine dromen, maar vast ook levensgroot.