Spoed

‘Linsey, we moeten naar het ziekenhuis. De placenta laat niet los en je verliest op dit moment teveel bloed. Durf je het nog aan met de auto of wil je per ambulance?’ Ik staar naar jouw levenloze lichaampje op mijn borst. Nog zo klein, maar al zo volmaakt. Een grote wens, ons kleine wonder. Waarom kunnen we niet gewoon met jou hier achter blijven?

Ik denk na over de vraag van de verloskundige als Tim met een verschrikte blik de woonkamer in loopt. Hij draagt een rugzak, wat schone kleding en een stapel oude handdoeken. Ik hoor hem vragen of zoveel bloedverlies normaal is. Opnieuw volgt er een felle wee en ik kronkel wat over de bank. De verloskundigen proberen een dam te bouwen. Een dam van mijn bloed. Ik hoef de eerdere vraag niet meer te beantwoorden. De ambulance wordt gebeld.

Vijfendertig veel te lange minuten later wordt de brancard onze woonkamer ingereden. De grote salontafel met kleed en al verschoven. Ik hoor de geluiden, maar het dringt niet meer tot me door. Ik kijk door het raam naar buiten waar het leven rustig verder gaat.

Er wordt een infuus geprikt en met plakkers ga ik aan de hartbewaking. De doordrenkte handdoeken worden in een vuilniszak gepropt en hangen aan de digitale weegschaal van de verloskundige. In plaats van ons kindje, wordt daar nu mijn bloed gewogen. Ruim anderhalve liter tot nu toe. Geen idee of dat veel is. De zwaailichten gaan aan, net als de sirene… dus ik denk het wel.

Binnen 10 minuten zijn we in het Maasstad Ziekenhuis. Een plek waar zo veel herinneringen liggen. Mooie, maar ook hele verdrietige. Op de afdeling Triage staat er een heel team voor me klaar en dan besef ik dat het menens is. Ik mag een paar keer persen terwijl de gynaecoloog de placenta probeert los te trekken. Tegelijkertijd krijg ik een tweede infuus en wordt er bloed afgenomen vanuit mijn voet en liezen. Mijn bloeddruk daalt snel, mijn oren suizen en ik weet niet meer wat ik hoor of moet zeggen.

‘Je ziet nu veel artsen rennen en het klopt dat er wat paniek is. Je blijft veel te veel bloed verliezen. We gaan nu direct naar de operatiekamer. Laat het over je heen komen. We gaan ons uiterste best voor je doen.’
Niet veel later hoor ik de sussende woorden van de anesthesist. Of ik wil proberen aan iets fijns te denken, hoe moeilijk dat nu ook is. En ja, dat is moeilijk!

Maar ik denk aan jou, lieve Tom. Hoe jij groter had mogen groeien, met een ondeugende glimlach op je gezicht. Hoe graag ik je had willen voeden, in bad had willen doen. Hoe ik je met liefde had willen overladen met de allerzachtste kusjes… en dan val ik in slaap.