Voor altijd

‘Vind je het gek als ik Tom straks nog even vast wil houden?’ We zitten samen op een bankje in het park. Nog geen 50 meter bij ons huis vandaan. Ik wilde vanmorgen een kleine wandeling maken, maar mijn spieren houden het al snel voor gezien. Ik gebruik het bankje nu om uit te rusten, zodat ik straks aan Tim zijn arm weer terug kan lopen.

Gisterochtend om 9:10 ben je thuis bij ons geboren. Met je handje op je borst en je beentjes gekruist. Voorzichtig in mama’s handen gegleden.

Veertien weken heb ik je mogen dragen. Achtennegentig dagen lang. Met trots. Met zoveel trots. En nu ben ik je plotseling kwijt en moet ik afscheid van je nemen. Afscheid nemen van het jongetje dat je in mijn dromen al geworden bent. Afscheid nemen van het kroelen op de bank. Afscheid van de voedingen in het holst van de nacht… Afscheid nemen van al mijn later met jou.

Na het doorknippen van de navelstreng vraagt de verloskundige voorzichtig wat we met je willen doen. En even, heel even ben ik dankbaar dat ik daar gelukkig nog nooit over na heb hoeven denken. Ik kijk naar je en ik hoop stiekem dat jou bij me dragen – voor de rest van ons leven – tot een van de keuzeopties behoort.

En opeens komt die wens, hoe gek ook, toch een klein beetje uit. Via de verloskundige maken we kennis met de watermethode. Een manier om jouw lijfje, jouw prachtige lijfje nog een poosje bij ons te houden. Zodat we nog talloze keren naar je kunnen kijken, en je daarnaast kunnen delen met de liefste mensen om ons heen.

‘Ben je er klaar voor?’ Tim kijkt me vragend aan terwijl ik op een krukje in de keuken zit. Met een voorzichtige glimlach laat ik merken dat het goed is. Tegelijkertijd nerveus voor wat er komen gaat. Tim pakt de glazen pot gevuld met water uit de koelkast. Voorzichtig veeg ik de condens van de pot en op het moment dat ik jou zie, vult mijn hart, mijn buik, mijn hele lichaam zich met vlinders.

Ik neem je lijfje in mijn handen en het voelt nog precies zoals gisteren. Alleen maakt het verdriet nu plaats voor bewondering en liefde. Zo ontzettend veel liefde voor jou, kleine Tom.

En dan, met jou in mijn handen, voel ik dat ik nooit afscheid van je hoef te nemen. Dat je voor altijd bij me blijft. Niet in mijn armen of op mijn schoot, maar diep van binnen in mijn hart. Waar al mijn later met jou zal zijn.