Vandaag bestond alleen vandaag

'Zorg dat je vannacht goed slaapt, kleine meid. De dag van morgen is een grote verrassing. Ik heb er zin in! Jij ook?'

Met glimmende oogjes keek je gisteren op van deze tekst in de vrolijke kaart die voor je lag. Een cadeautje voor het prachtige rapport en de overgang naar groep 5. Een hele prestatie na de laatste maanden die toch soms knap ingewikkeld waren.

'Wat gaan we doen dan, mam?' probeerde je nog. Je weet inmiddels dat het bewaren van geheimen net zo'n talent van me is als het bewaren van mijn geduld. Maar dit keer verlangde ik nog meer naar je blije snoet. Ik kon niet wachten. Niet wachten tot vandaag. Maar ik hield het geheim. 

Vanmorgen ging de wekker al vroeg en hoewel mijn lichaam echt wat moeite had met opstaan, slenterde ik naar de badkamer. Vannacht is de gedachte 'of dit nu wel zo verstandig zou zijn' wel honderd keer voorbij gehuppeld. En ik weet niet of het verstandig is, maar ik weet wel dat ik het kan. Dat we dit samen kunnen. Zoals we dat voor mijn zwangerschap ook altijd deden. 

Eenmaal beneden smeer ik broodjes. Vul ik een tas vol lekkere dingen en vanaf de bank kijkt jouw slaperige koppie me vrolijk aan. Je vuurt verschillende vragen op me af. Hoe we gaan, hoe laat we gaan, hoe laat we aankomen. Alles behalve die ene vraag. De vraag die ik nu zo graag wil beantwoorden. 

We stappen op de fiets, en wachten op de metro. We rennen voor de trein en maken foto's bij de tram. En dan... 'Sharaï, welke attractie gaan we als eerste doen?' Met grote ogen kijk je me aan. 'Gaan we naar Drievliet?' 

Na veel springen en dansen omdat je zo blij bent, vertel je me dat je het niet durfde te zeggen. Te raden. Je wist niet of ik dit al zou kunnen na de geboorte van Tom. En je was bang dat ik me rot zou voelen als ik nee had moeten zeggen. Ik kan je op dat moment wel fijn knijpen van liefde en ik voel aan alles dat dit de juiste keuze is geweest.

Eenmaal binnen, voel ik de afgelopen maanden heel even van me afglijden. Hand in hand lopen we door het familiepark. We kroelen in de rijen en in de achtbaan gillen we onze stemmen schoor. We maken filmpjes in de boomstammen en laten de mooiste foto afdrukken. En als we dan echt niet kunnen kiezen tussen popcorn of een suikerspin, weet ik weer dat dít het leven is. Dat dít het leven ook kan zijn. 

Onbezonnen genieten en mijn hart voelen gloeien. Talloze geluksmomentjes waarvan ik er geen een had willen missen. 

Als afsluiter kopen we een armbandje, zodat we die samen kunnen dragen. 'En dat je altijd aan deze dag kan terugdenken, mam. Ook als je verdrietig bent.' En dat is, zoals het is. 

Dat we een kindje zijn verloren, wil niet zeggen dat we nooit meer gelukkig kunnen zijn. En als ik geluksmomentjes beleef, dan zegt dat niet dat ik Tom minder mis.

Geluk kan hand in hand gaan met verdriet. Angst en pijn overspoelt met liefde. Allemaal in hetzelfde moment. Of om beurten, kris kras door elkaar.