Nooit meer zonder jou

De afgelopen weken waren zwaar. Verdrietig en deden ontzettend veel pijn. Het verliezen van je kindje tijdens de zwangerschap voelt als het doorkrassen van de allermooiste droom. En toch, toch lukt het ons om die weken waardevol te maken. Te koesteren op een gekke manier.

Een paar uur na de bevalling, kruip je stiekem bij me in het ziekenhuisbed. Tussen de slangetjes van het infuus tegen mijn snikhete lichaam aan. We huilen en knuffelen. We laten stiekem scheetjes onder de dekens en praten aan een stuk door. Je helpt me met plassen op de wc en samen kiezen we voor extra bloed. ‘Als het maar wel blauw bloed is,’ grap ik nog.

Eenmaal thuis besluiten we de komende dagen samen door te brengen. Geen vrienden of familie. Geen telefoontje of lief gebaar. Het is voorlopig even goed zo, hoe gek dat misschien ook klinkt.

Je helpt me met douchen, je droogt mijn lichaam met zoveel liefde af. Ik leun op je en je kust keer op keer mijn tranen weg. We huren een rolstoel en je duwt me overal naar toe. Je helpt me met eten als mijn spieren niet meer willen. Hoe ingewikkeld ik dat ook vind.

Maar je blijft ook grapjes maken. De flauwe grapjes die me heerlijk laten lachen. Je neemt me mee uit eten en je laat me merken hoe mooi je me toch vindt. We hebben het over nu en over later, maar de toekomst zal het leren. Alle deuren staan nog open, zo lang ik maar bij je blijf. En óf ik bij je blijf, lieve Tim.

Soms zoek ik naar een antwoord. Op de allergrootste WAAROM. Maar een duidelijk antwoord is er niet. Komt er niet. Wel leidt het allemaal terug naar ons. Dat we samen de wereld aan kunnen en misschien zelfs nog wel een beetje meer.

Vanavond sta ik voor het eerst in tijden weer te dansen in de keuken. Op het ballonnenlied van Nena. En ik zing keihard mee. In mijn allerbeste Duits.
Vanuit de tuin kom je naar me toe gelopen. Je pakt me vast en verstopt je gezicht in mijn nek. ‘Heerlijk om je weer zo te zien, schat.’

Verliefd sla ik mijn armen om je heen en ik weet dat ik gewonnen heb. Mijn lot uit de loterij. Mijn man uit duizenden. Mijn… allergrootste cliché en toch is het waar.