Met mijn ogen dicht

Zodra de wekker gaat, wil ik me het liefst van alles verstoppen. Verstoppen onder een deken, desnoods diep onder het matras. Ver verstoppen in een wereld waar verdriet en pijn gewoon helemaal niet bestaan.

Zes dagen geleden, enkele uren voor jouw geboorte, zat ik met precies datzelfde gevoel op de rand van mijn bed. Verslagen. Verdrietig. In volle angst voor wat er die dag zou gebeuren.

Vanaf het veiligste plekje in bed rolt Tim voorzichtig naar me toe. Hij komt achter me zitten en vouwt zijn armen zachtjes maar vastberaden om me heen, op zoek naar mijn handen die ik bibberend tussen mijn benen klem.
‘We gaan dit samen doen, lieverd. Jij en ik.’

De tranen druppelen op mijn lichaam. Het lichaam wat ik maar niet begrijp of wil begrijpen. Sinds jij geboren bent, reageert mijn lijf als pas bevallen. Ik draag dikke flappen kraamverband verstopt in een boxershort van Tim. Een zacht flubberbuikje net over de rand. Gezwollen borsten, flinke stuwing. Mijn lichaam wil voeden, ik wil mijn kindje aanleggen, maar de tijd was nog niet rijp. De melk verdwijnt in koude washandjes…

Ik zucht diep, en ik sta op. Ik was mijn haren en ik schreeuw het uit. Tim droogt me af en ik huil opnieuw. Ik ben boos. Zo verschrikkelijk boos. Ik wil je uit je bedje tillen en stevig tegen me aandrukken. Je geur opsnuiven en in je oortje fluisteren dat mama en papa er altijd voor je zullen zijn. In plaats daarvan til ik je uit het water. Het ijskoude water. Voor de allerlaatste keer.

Ik hou je net zo lang vast tot je dezelfde temperatuur hebt als mama’s handen. Ik aai je buikje en ik kus je teentjes stuk voor stuk. We maken foto’s, omdat we bang zijn dat we zullen vergeten. Vergeten hoe mooi en fijn het was dat je nog even bij ons kon blijven. Op een manier… puur vanuit gevoel.

‘Als jullie er klaar voor zijn, dan zou ik Tom graag mee willen nemen.’ Ik hou op dat moment de glazen pot stevig vast terwijl ik oogcontact probeer te zoeken tussen mijn tranen door. Tim legt zijn handen op die van mij. We geven elkaar een kus en beseffen dat we alles voor je hebben gedaan. Alles wat we konden doen om je hier te houden, heel dicht bij ons. Maar nu laten we je los…

Vanaf vandaag mag je gaan spelen met de wolken, lieve Tom. Koppeltje duikelen in de lucht. Glijden van de halve maan. Je mag rennen door het hoge gras en de wereld veranderen in sneeuw.

En als je dan even moe bent... Ga je dan met mama mee naar het land van onze mooiste dromen? Om er samen te huppelen en te verdwalen. Al is het maar voor heel even. Samen met onze ogen dicht.